Αντισταθείτε

Μιχάλης Κατσαρός

Η διαθήκη μου

Αντισταθείτε 
σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι 
και λέει : καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ'αυτόν που γύρισε πάλι
και λέει : Δόξα σοι ο Θεός. 
Αντισταθείτε 
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών 
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί 
στην κρατική εκπαίδευση 
στο φόρο 
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ. 
Αντισταθείτε 
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες 
ατέλιωτες τις παρελάσεις 
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν 
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ. 
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται 
μεγάλοι 
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες 
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε 
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι 
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή 
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα 
στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
απο γραφιάδες και δειλούς για το σοφό 
αρχηγό τους. 
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών 
και διαβατηρίων 
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη 
διπλωματία 
στα εργοστάσια πολεμικών υλών 
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια 
στα θούρια 
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους 
στους θεατές 
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς 
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε. 
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την 
 Ελευθερία. 
 (........) 
Και συ λοιπόν 
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις 
απο φωνή
απο τροφή 
απο άλογο 
απο σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος: 
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

Το θέμα είναι να αντισταθείς...στο μυαλό, στη συνείδηση. Το θέμα είναι να μείνεις άθικτος, ανεπηρέαστος. Να μην σε παρασύρει αυτό το αποχαυνωμένο ρεύμα της μάζας. Να μην λησμονήσεις όλα αυτά που πίστευες τόσο καιρό και πάνω από όλα να μην σταματήσεις να βρίσκεις την αλήθεια στη λογική, τη δική σου λογική. Να μην σε πείσουν. Να μην σε διαφθείρουν. Να μην σε αλλάξουν.
 Σε καιρούς δύσκολους σαν κι αυτούς αυτό είναι το πιο σημαντικό. Σε καιρούς σαν κι αυτούς ο κόσμος γίνεται ευάλωτος, εύπιστος, καθοδηγούμενος σαν μικρό παιδί. Σε καιρούς σαν κι αυτούς ο κόσμος γίνεται όλος μια ενιαία μάζα που ζητάει μόνο δύο πράγματα:  Έναν υπαίτιο και έναν σωτήρα. Κινείται στα τυφλά με μια μανιώδης ανάγκη για εκδίκηση  και μια άλλη για σωτηρία. Οι εχθροί τους γίνονται ξαφνικά σωτήρες και η μάζα τους ακολουθεί πιστά. Οι άνθρωποι-πρόβατα γίνονται άνθρωποι-αγρίμια έτοιμοι να κατασπαράξουν με μανία οτιδήποτε μπορεί να ευθύνεται για την κατάσταση αυτή. Οι συνειδήσεις αλλάζουν, η ανθρώπινη αλληλεγγύη χάνεται, όλα κυριεύονται από την ανάγκη της επιβίωσης και της απόδοσης δικαιοσύνης. Το παράλογο κυριαρχεί σε κάθε πρόταση. Ο φόβος παίρνει άλλες διαστάσεις, γίνεται ένας απροσδιόριστος φόβος για τα πάντα. Η μάζα έχει πειστεί. Πλέον δεν κοιτάει το δέντρο αντί για το δάσος. Μετά την πυρκαγιά πιστεύει ότι έφταιγε το δάσος που ήταν εκεί.

Live disappointment

Έχοντας μόλις γυρίσει από ένα live, και όχι οποιοδήποτε live άλλα ενα live που περίμενα καιρό, και έχοντας πάρα πολύ καιρό να πάω σε μεγάλη συναυλία θέλω να γράψω μερικά (κρα) σχόλια για τις συναυλίες γενικότερα.

Καταρχήν να μιλήσω για τις δύο μεγαλύτερες αδικίες στα live:
1ον Το να είσαι κοντός είναι η κατάρα των συναυλιών. Δεν αναφέρω καν ότι δεν βλέπεις τη σκηνή, αφού δεν βλέπεις ουτε την γιγαντοθώνη! Περνάς όλη τη συναυλία μαθαίνοντας απέξω τα μπλουζάκια των μπροστινών, προσπαθώντας να βρεις κάποια οπτική τρύπα που να φαίνεται μια γωνίτσα της οθόνης και τρόγωντας και καμια ιδρωμένη μασχάλη στο πρόσωπο που και που. Η μόνη λύση είναι το τηλεσκόπιο των υποβρυχίων.
2ον Γιατί οι άντρες να μπορούν να βγάλουν τις μπλούζες τους και οι γυναίκες όχι; Κάνει τόση ζέστη, βλέπεις τον τύπο μπροστά με την μπλούζα στον αέρα σαν λάβαρο και ζηλεύεις που δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο.

Τώρα, όντας στη δυσάρεστη θέση να απογοητευτώ από τη συναυλία που τόσο περίμενα, παρατήρησα τα εξείς στοίχεια που υποδυκνύουν μια αποτυχημένη ή τουλάχιστον κατά την προσωπική σου άποψη απογοητευτική συναυλία. Αν λοιπόν κατα τη διάρκεια μιας συναυλίας συμβούν κάποια ή όλα από τα παρακάτω γεγονότα κάτι δεν πάει κάλα:

Και δυστυχώς μου συνέβησαν όλα....

1) Ενώ παίζει κανονικά το συγκρότημα συζητάς με την παρέα σου για άσχετα εντελώς θέματα. Ειδικά όταν πιάσετε θέματα σχολής, μαθημάτων, δουλειάς κλπ τότε τα πράγματα είναι πολύ άσχημα.

2) Καταφέρνεις να στρίψεις και να καπνίσεις τουλάχιστον 3 ολόκληρα τσιγάρα, ενώ είσαι αρκετά μπροστά στην αρένα και όχι όταν παίζει μπαλάντες...

3) Βγάζεις μια σακούλα πατάτακια και αρχίζεις να την μοιράζεσαι με την παρέα σου...και όχι επειδή πεινάτε...

4) Χασμουρίεσαι τουλάχιστον 4 φορές, χωρίς να είσαι όντως κουρασμένος.

5) Παρατηρείς άλλα πράγματα (τον κόσμο γύρω σου, το ύψος των κάγκελων, τις κερκίδες) αντί για το συγκρότημα.

6) Απαντάς σε μηνύματα και σηκώνεις τηλέφωνα χωρίς να σε ενοχλεί ή να σε αποσπά.

Είναι κρίμα, όταν είσαι άτομα που δεν έχει τις συναυλίες σαν σπορ, να πηγαίνεις σε ένα live που περίμενες τουλάχιστον 6 μήνες και τελικά να φεύγεις με μια  γέυση απογοήτευσης...Το επόμενο αγαπημένο συγκρότημα που θα έχω την τύχη να δω, ελπίζω να είναι καλύτερο επί σκηνής.

Summer in the city

Το να περνάς το καλοκαίρι σου σε μια μεγάλη πόλη (όσο μεγάλη μπορεί να θεωρηθεί η Αθήνα) είναι περίεργο. Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται πάρα πολύ άσχημο: ζέστη, γκρίζα κτήρια, κλειστά μαγαζιά. Εκ δεύτερης και τρίτης και πολλών όψεων μετά όμως, αρχίζεις να βρίσκεις μικρά μικρά παραθυράκια ομορφιάς στην όλη υπόθεση. Ένα αυγουστιάτικο απόγευμα λοιπόν, περπατώντας σε ένα γκρι πεζοδρόμιο που έχει γίνει πουά από τις κολλημένες τσίχλες και ανά κάποια μέτρα αναδίδει μια σιχαμερή μυρωδιά αεροζόλ από τις αποτυχημένες προσπάθειες του δήμου να σκοτώσει το πιο ανθεκτικό έντομο του πλανήτη, συνειδητοποίησα πόσο όμορφη μπορεί να γίνει μια πόλη (ακόμη και σε αυτή την κατάσταση) όταν λείπουν οι ρομποτικά μανιασμένοι κάτοικοί της. Ξαφνικά από μια πόλη γεμάτη νεύρα, κόρνες, φωνές εκνευρισμό να ξεχειλίζει από κάθε της ρωγμή, μετατρέπεται σε μια πόλη ήρεμη, ήσυχη, γεμάτη ευγένεια. Οι δρόμοι σου χαμογελάνε άδειοι και σε αφήνουν να παρατηρήσεις προσεκτικά το μέγεθος τους (είναι όντως μεγάλοι) , σου λένε "διέσχισε με όποτε γουστάρεις, δεν θα ακούσεις καμία κόρνα" .Συνειδητοποιείς τελικά πόσο κοντινές και εύκολες είναι οι αποστάσεις με το αυτοκίνητό σου, αποστάσεις που κανονικά τις έκανες σε x-πλάσιο χρόνο (όπου x > 3) και πόσο εύκολο είναι το παρκάρισμα. 

Οι ουρές, αυτές οι εκνευριστικές ουρές αναμονής που βασανίζουν το ανθρώπινο είδος χρόνια τώρα εξαφανίζονται. Ευτυχώς όλοι αυτοί που εγκαταλείπουν άρον άρον την πόλη, παίρνουν μαζί εκτός από τα νεύρα τις φωνές  και τις κόρνες τους, τις ατελείωτες ουρές που δημιουργούν.

Έτσι λοιπόν, αυτή η αίσθηση ηρεμίας, αυτή η εξοικονόμηση χαμένου χρόνου και ψυχικού εκνευρισμού από την κίνηση, τις φωνές, τις (καταραμένες) ουρές του πλήθους, αυτή η περίεργη αύρα που αποπνέει μια άδεια μεγαλούπολη, σε κάνουν να την δεις από άλλο μάτι. Την κάνουν να φαίνεται λιγότερο γκρίζα, λιγότερο αποπνικτική, λιγότερο καταπιεστική και βιαστική. Και δεν είναι ότι αλλάζει η πόλη. Τα μεγάλα γκρι κτήρια είναι εκεί, τα κατεστραμμένα στενά πεζοδρόμια δεν φεύγουν διακοπές, οι άστεγοι είναι στα ίδια μέρη. Οι κάτοικοι όμως δεν είναι εκεί. Αυτοί οι μουντοί, σκυθρωποί, μονίμως βιαστικοί και μονίμως εκνευρισμένοι κάτοικοι δεν είναι εκεί. Λείπει το άγχος του, τα νεύρα τους, οι απλανείς καταθλιπτικές ματιές τους, οι ρομποτικές κινήσεις τους. Η πόλη καθαρίζει, ακόμα κι αν οι οικογένειες κατσαρίδων σουλατσάρουν ανέμελες κάθε βράδυ, σαν τουρίστες σε πολυσύχναστο δρόμο νησιού. 

Γι' αυτό λοιπόν, όσοι λένε ότι η Αθήνα είναι καταθλιπτική το καλοκαίρι με βρίσκουν αντίθετη. Για μένα η Αθήνα είναι πολύ πιο καταθλιπτική μια τυχαία χειμωνιάτικη Δευτέρα, παρά τον δεκαπενταύγουστο. 

Αντιθέτως, τα καλοκαιρινά θέρετρα που γεμίζουν με τους προαναφερθέντες κατοίκους , που ξεχειλίζουν από κόσμο ο οποίος προσπαθεί να ξεδώσει κάπου την καθημερινή συσσωρευμένη μιζέρια του χειμώνα, που ξαφνικά οι θάλασσές τους μολύνονται με το άγχος, το στρες, τις φωνές και τα νεύρα που κουβαλάνε μαζί τους οι παραθεριστές τους, αυτά τα καλοκαιρινά θέρετρα είναι πολύ χειρότερα από την άδεια μεγαλούπολη. Εξαναγκασμένο μπάνιο σε βρώμικες, ζεστές και κατουρημένες παραλίες, εξαναγκασμένη διασκέδαση σε γεμάτα επαρχιακά μπαράκια, κίνηση, ουρές, εκνευρισμός.

 Χίλιες φορές πουά πεζοδρόμια πιτσιλισμένα από τα νερά ανοιχτών air-condition!

Sandman

I am a passenger.
I am moving through your dreams.
I am riding in your dreams
I ride on dragonback from Manhattan, the dragon is made of rivetted iron and smells of coton candy.
i am moving through deams, pulling toward Mayhew, feeling for the jewel.
Through your dreams my sleeping children
You had a passenger, and you never knew.

Υπάρχει αγάπη

Ποια η διαφορά του έρωτα με την αγάπη???

Ο έρωτας συνοδεύεται με οποιοδήποτε ρήμα.
Η αγάπη με ένα μόνο.

Ο έρωτας γεννιέται, μεγαλώνει, εξασθενεί, αγοράζεται, πουλιέται, φουντώνει, πληγώνει, ομορφαίνει, ξεχνιέται, βασανίζει, γιατρεύει, τυφλώνει, αποσπά, μοιράζεται, ξεπερνιέται, φοβάται, τολμά, παριστάνεται, περιγράφεται, προσποιείται, τραγουδιέται, τρελαίνει, νικά, κρύβεται, εξελίσσεται, πνίγει, αλλάζει, κουράζεται, ωριμάζει, ελευθερώνει, πεθαίνει.

Η αγάπη ΥΠΑΡΧΕΙ.