[...]
Ωσπού σιγά σιγά το παρελθόν γίνεται όλο και περισσότερο αίνιγμα
και το φως της μέρας δεν έχει επιείκεια γι'αυτούς που ενδίδουν
κι ύστερα είναι κι εκείνο το επικίνδυνο άστρο μιας αναγνώρισης που άργισε
οι φίλοι που πέθαναν, οι άλλοι που χάθηκαν κυνηγώντας κάτι άπιαστο
λέξεις συμπονιας που κάνουν τον κόσμο ακόμα πιο τρωτό
κι αυτή η αίσθηση ότι όλα όσα ζήσαμε ήταν λάθος κι ότι
απο αύριο ίσως αρχίζει η αληθινή μας ζωή.
Ποιόν θέλουμε να ξεγελάσουμε ή ποιός μας εμπαίζει;
Και καμιά φορά τη νύχτα, μια κραυγή που ζητάει βοήθεια ακούγεται απο το παρελθόν -ακριβώς γιατί ποτέ δεν το ζητήσαμε
ή μας βασανίζουν αναμνήσεις απο γεγονότα που δεν συνέβησαν ποτέ- αλλά ποιός είναι βέβαιος για το τι συνέβει;
[...]

Τάσος Λειβαδίτης