Το να περνάς το καλοκαίρι σου σε μια μεγάλη πόλη (όσο μεγάλη μπορεί να θεωρηθεί η Αθήνα) είναι περίεργο. Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται πάρα πολύ άσχημο: ζέστη, γκρίζα κτήρια, κλειστά μαγαζιά. Εκ δεύτερης και τρίτης και πολλών όψεων μετά όμως, αρχίζεις να βρίσκεις μικρά μικρά παραθυράκια ομορφιάς στην όλη υπόθεση. Ένα αυγουστιάτικο απόγευμα λοιπόν, περπατώντας σε ένα γκρι πεζοδρόμιο που έχει γίνει πουά από τις κολλημένες τσίχλες και ανά κάποια μέτρα αναδίδει μια σιχαμερή μυρωδιά αεροζόλ από τις αποτυχημένες προσπάθειες του δήμου να σκοτώσει το πιο ανθεκτικό έντομο του πλανήτη, συνειδητοποίησα πόσο όμορφη μπορεί να γίνει μια πόλη (ακόμη και σε αυτή την κατάσταση) όταν λείπουν οι ρομποτικά μανιασμένοι κάτοικοί της. Ξαφνικά από μια πόλη γεμάτη νεύρα, κόρνες, φωνές εκνευρισμό να ξεχειλίζει από κάθε της ρωγμή, μετατρέπεται σε μια πόλη ήρεμη, ήσυχη, γεμάτη ευγένεια. Οι δρόμοι σου χαμογελάνε άδειοι και σε αφήνουν να παρατηρήσεις προσεκτικά το μέγεθος τους (είναι όντως μεγάλοι) , σου λένε "διέσχισε με όποτε γουστάρεις, δεν θα ακούσεις καμία κόρνα" .Συνειδητοποιείς τελικά πόσο κοντινές και εύκολες είναι οι αποστάσεις με το αυτοκίνητό σου, αποστάσεις που κανονικά τις έκανες σε x-πλάσιο χρόνο (όπου x > 3) και πόσο εύκολο είναι το παρκάρισμα.
Οι ουρές, αυτές οι εκνευριστικές ουρές αναμονής που βασανίζουν το ανθρώπινο είδος χρόνια τώρα εξαφανίζονται. Ευτυχώς όλοι αυτοί που εγκαταλείπουν άρον άρον την πόλη, παίρνουν μαζί εκτός από τα νεύρα τις φωνές και τις κόρνες τους, τις ατελείωτες ουρές που δημιουργούν.
Έτσι λοιπόν, αυτή η αίσθηση ηρεμίας, αυτή η εξοικονόμηση χαμένου χρόνου και ψυχικού εκνευρισμού από την κίνηση, τις φωνές, τις (καταραμένες) ουρές του πλήθους, αυτή η περίεργη αύρα που αποπνέει μια άδεια μεγαλούπολη, σε κάνουν να την δεις από άλλο μάτι. Την κάνουν να φαίνεται λιγότερο γκρίζα, λιγότερο αποπνικτική, λιγότερο καταπιεστική και βιαστική. Και δεν είναι ότι αλλάζει η πόλη. Τα μεγάλα γκρι κτήρια είναι εκεί, τα κατεστραμμένα στενά πεζοδρόμια δεν φεύγουν διακοπές, οι άστεγοι είναι στα ίδια μέρη. Οι κάτοικοι όμως δεν είναι εκεί. Αυτοί οι μουντοί, σκυθρωποί, μονίμως βιαστικοί και μονίμως εκνευρισμένοι κάτοικοι δεν είναι εκεί. Λείπει το άγχος του, τα νεύρα τους, οι απλανείς καταθλιπτικές ματιές τους, οι ρομποτικές κινήσεις τους. Η πόλη καθαρίζει, ακόμα κι αν οι οικογένειες κατσαρίδων σουλατσάρουν ανέμελες κάθε βράδυ, σαν τουρίστες σε πολυσύχναστο δρόμο νησιού.
Γι' αυτό λοιπόν, όσοι λένε ότι η Αθήνα είναι καταθλιπτική το καλοκαίρι με βρίσκουν αντίθετη. Για μένα η Αθήνα είναι πολύ πιο καταθλιπτική μια τυχαία χειμωνιάτικη Δευτέρα, παρά τον δεκαπενταύγουστο.
Αντιθέτως, τα καλοκαιρινά θέρετρα που γεμίζουν με τους προαναφερθέντες κατοίκους , που ξεχειλίζουν από κόσμο ο οποίος προσπαθεί να ξεδώσει κάπου την καθημερινή συσσωρευμένη μιζέρια του χειμώνα, που ξαφνικά οι θάλασσές τους μολύνονται με το άγχος, το στρες, τις φωνές και τα νεύρα που κουβαλάνε μαζί τους οι παραθεριστές τους, αυτά τα καλοκαιρινά θέρετρα είναι πολύ χειρότερα από την άδεια μεγαλούπολη. Εξαναγκασμένο μπάνιο σε βρώμικες, ζεστές και κατουρημένες παραλίες, εξαναγκασμένη διασκέδαση σε γεμάτα επαρχιακά μπαράκια, κίνηση, ουρές, εκνευρισμός.
Χίλιες φορές πουά πεζοδρόμια πιτσιλισμένα από τα νερά ανοιχτών air-condition!
