Αυτή η νύχτα είναι για μας και για όλους

Καποιες φορές κοιτάζω την πόλη
Βλέπω ανθρώπους θλιμένους να γιορτάζουν
Κι αναρωτιέμαι που κρύφτηκαν όλοι
που την ζωή στα μάτια κοιτάζουν

Κι υστερα βλέπω ανθρώπους άρρωστους σε πάρκα
να μιλούν με απόμακρες φωνές
Κι ανθρώπους πλούσιους σε ακριβά αμάξια
να ερωτεύονται ανύπαρκτες σκιες.

Τελευταία φόρα απόψε που κοιτάζω την πόλη
η θλίψη κρύβεται σε κάθε της στενό
Θα ερθω να βρώ που κρυφτήκατε όλοι
Μαζι να βγούμε στο καρναβάλι αυτό

Θα μεθύσω, θα πετάξω και θα ρθω να σε βρώ
Μην φοβάσαι τις φωτιές, που την νύχτα φωτίζουν
Θα κλάψω, θα γελάσω και στον δρόμο θα βγω
Κοίτα τις φλόγες, τα ονειρά μας σχηματίζουν

Θα αγαπήσω θα μισήσω και θα μάθω να ζω
χωρίς μάσκα, στολή και ψεύτικους ρόλους
Θα τραγουδισω, θα φωναξω και θα ρθω να σου πω
Αυτη η νύχτα είναι για μας και για όλους!!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Θα μπορουσα να γραψω άλλο ενα καταθληπτικό κείμενο. Άλλη μια επείκληση στην άσχημη μοιρα, στην μη αναμενόμενη τροπή των πραγμάτων, σε σενα που δεν είσαι πια εδώ. Αλλη μια κατηγορία στον εαυτό μου και στον τρόπο που σκέφτομαι. Αλλη μια θλιμμένη ικεσία στο συμπαν για να καλυτερέψουν τα πράγματα. Δεν θα το κάνω όμως. Δεν έχει νόημα. Ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω με τα ανώφελα θλιβερά κείμενα. Τα πράγματα δεν αλλάζουν. Οχι έτσι τουλάχιστον . Ενω λοιπόν είχα πολλά σε αυτό το ύφος να πω, θα πω απλά ένα πράγμα, απλό, κατανοητό, ούτε θλιμένο ούτε χαρούμενο, χωρις ποιητικές λέξεις και βαθυστόχαστα νοήματα, χωρίς κρυμμένα συμπερασματα και εσωτερικές ανησυχίες : ΣΑΓΑΠΩ!

Οσο ρομαντικό , παιδικό ή απλο και αν ακούγεται αυτό, μόνο έτσι μπορώ να εκφράσω τα συναισθηματα μου αυτή τη στιγμη. Σαγαπώ με ότι αυτό συνεπάγεται. Με ότι αυτό περιλαμβάνει. Που περιλαμβανει πάρα πολλα πράγματα. Τα οποία θα μπορούσα να αναλύσω όμως δεν χρειαζεται. Είναι άμεσα επακόλουθα του και δεν έχουν σημασία. Σ'αγαπώ και θα υποστώ όλες τις συνέπιες, καλές ή κακες, και όλες τις αντιδράσεις που μπορεί να έχω, τις περισσότερες φορές ανεξελεγκτες. Σ'αγαπώ και είναι κάτι που δεν μπορω να αλλάξω. Οποτε απλώς το αποδέχομαι ως έχει... Καλήμερα

Ειναι παράξενη αυτή η πόλη...

Περπατάω στον δρόμο χωρίς κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Κάποιοι που θέλουν να λέγονται ανθρωποι περνάνε απο δίπλα μου βιαστικά, με σκουντάνε, βλέπεις την παράνοια στο πρόσωπο τους, βλέπεις την θλίψη στα μάτια τους. Σε μια πόλη γεμάτη ανθρώπους βλέπεις την έλλειψη ζωής. Οχι κύριε δεν θέλω την ψευτικη ιστορία σου, οχι δεν θέλω να αγοράσω τα προιόντα που πουλάς, συγνώμη κύριε που σου έκλεισα τον δρόμο για την καθημερίνη σου μιζέρια. Ει κύριε! σε σενα μιλάω. Ναι σε σενα με τον χαρτοφύλακα και την γραβάτα, που τρέχεις σαν ένα κουρδιστό παιχνιδάκι που έπαιζα μικρή. Που κοιτάς μόνο κάτω και σκέφτεσαι κάθε μερα τα ίδια πράμγατα, έχεις τις ίδιες ανησυχίες , τους ίδιους φόβους. Λοιπον ακουσε με λιγο κύριε. Κάνεις κάθε μέρα τον ίδιο ακριβώς δρόμο με τα ίδια ακριβώς ρούχα και την ίδια ακριβώς έκφραση στο προσωπο. Εχεις κοιτάξει ποτέ προς τον ήλιο? Εχεις αναρωτηθεί ποτέ τι κρύβεται πίσω απο αυτά τα γκρίζα κτήρια, πίσω απο τους τοίχους του γραφείου σου, πίσω απο την οθόνη της τηλεόρασης σου? Μια πολη ζωντανη, χωρίς ζωή. Που πήγαν οι άνθρωποι? Που πήγε η αγάπη για ζωη? Που αφήσατε τις ζωές σας????

Αποσπασμα απο το V for Vendeta (το κομικ)

Παλια δικαστήρια. (Ο V μιλάει στο άγαλμα της δικαιοσύνης, το οποιο εχει την μορφη γυναικας, παρόμοιο με το αγλαμα της Ελευθεριας της Νέας Υόρκης)

Ακολουθει ο εξης αγαπημενος μου, μονολογος (πάντα επίκαιρος) :

" Γειά σου, αγαπητή κυρία. Δεν είναι μια υπέροχη βραδιά; Συγνώμη για την ενόχληση. Ίσως ετοιμαζόσουν για καμιά βόλτα ή απλώς απολάμβανες την θέα. Όπως και να 'χει σκέφτηκα ότι ήρθε η ώρα να τα πούμε εμείς οι δύο. Αααχ, ξεχνάω ότι δεν μας έχουν συστήσει όπως θα έπρεπε. Εγω δεν έχω όνομα. Μπορείς να με λες V. Κα Δικαιοσύνη απο εδώ ο V, V απο εδω η κυρία δικαιοσύνη.Γεια σας κυρία δικαιοσύνη.Συστηθήκαμε λοιπόν. Στην πραγματικότητα ήμουν θαυμαστής σου για πολύ καιρό. Ω! Ξέρω τι σκέφτεσαι.."το καημενο το αγορι, ειναι ξετρελαμένο μαζί μου. Ενα νεανικό ξεμυάλισμα" Ζητώ συγνώμη κυρία Δικαιοσύνη αλλά δεν είναι έτσι. Σε θαυμαζα για πολύ καιρό αν και απο μακριά Όταν ήμουν παιδι σε κοιτούσα επίμονα απο τα χαμηλά. Ελεγα του πατέρα μου "ποια είναι αυτή η κυρία?" και απαντούσε "είναι η κα Δικαιοσύνη" και έλεγα "δεν είναι πολύ όμορφη?". Παρακαλώ μην θεωρήσεις ότι ήταν απλά σωματικό. Ξέρω πως δεν είσαι τέτοιο κορίτσι. Σε αγαπούσα ως άνθρωπο, ως ιδανικό. Αυτό όμως ήταν καιρό πριν. Γιατί σήμερα φοβάμαι πως υπάρχει άλλη. "τι? ντροπή σου V! Με πρόσδωσες για μια πόρνη, ένα ματαιόδοξο και στρυφνό γύναιο με βαμμένα χείλη και πονηρό χαμόγελο; " Εγώ κυρία; Διαφωνώ! Γιατί ήταν η δική σου απιστία που με έσπρωξε στην αγγαλιά της. Α χα! σε αιφνιδίασε αυτό σωστά? σκεφτηκες ότι δεν γνώριζα το παραστράτημά σου, εγώ όμως ξέρω τα πάντα! Ειληκρίνα δεν ήταν για μένα έκπληξη όταν το έμαθα . Πάντα σου άρεσαν οι αντρες με στολή. "στολή; μα δεν έχω ιδέα τι εννοείς. Δεν υπήρξε αλλος V, ήσουν ο μόνος" Ψεύτρα! Αρνείσαι πως σε κάνει ότι θέλει με τα περιβραχιόνια και τις μπότες του; Τι τρέχει; καταπιες την γλώσσα σου; το περίμενα. Μάλιστα. Τώρα πια ξεσκεπάστηκες. Δεν εισαι πλέον η δικαιοσύνη μου. Είσαι η δική του δικαιοσύνη. Πλάγιασες με αλλον. Κι εγώ σου ανταπέδωσα στα ίσια. Κλαις! Ξεροκταπίνεις! Ρωτάς: "ποια είναι V; Πως την λένε; ". Την λένε Αναρχία και μου έμαθε περισσότερα ως ερωμένη από όσα εσύ! Αυτή μου έμαθε ότι η δικαιοσύνη δεν έχει νόημα χωρίς την ελευθερίας. Είναι έντιμη. Δεν δίνει υποσχέσεις, άρα δεν αθετεί καμία. Αντίθερα με εσένα εταίρα. Αναρωτιόμουν γιατι ποτε δεν με κοιτούσες στα μάτια. Τώρα ξέρω."