Περπατάω στον δρόμο χωρίς κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Κάποιοι που θέλουν να λέγονται ανθρωποι περνάνε απο δίπλα μου βιαστικά, με σκουντάνε, βλέπεις την παράνοια στο πρόσωπο τους, βλέπεις την θλίψη στα μάτια τους. Σε μια πόλη γεμάτη ανθρώπους βλέπεις την έλλειψη ζωής. Οχι κύριε δεν θέλω την ψευτικη ιστορία σου, οχι δεν θέλω να αγοράσω τα προιόντα που πουλάς, συγνώμη κύριε που σου έκλεισα τον δρόμο για την καθημερίνη σου μιζέρια. Ει κύριε! σε σενα μιλάω. Ναι σε σενα με τον χαρτοφύλακα και την γραβάτα, που τρέχεις σαν ένα κουρδιστό παιχνιδάκι που έπαιζα μικρή. Που κοιτάς μόνο κάτω και σκέφτεσαι κάθε μερα τα ίδια πράμγατα, έχεις τις ίδιες ανησυχίες , τους ίδιους φόβους. Λοιπον ακουσε με λιγο κύριε. Κάνεις κάθε μέρα τον ίδιο ακριβώς δρόμο με τα ίδια ακριβώς ρούχα και την ίδια ακριβώς έκφραση στο προσωπο. Εχεις κοιτάξει ποτέ προς τον ήλιο? Εχεις αναρωτηθεί ποτέ τι κρύβεται πίσω απο αυτά τα γκρίζα κτήρια, πίσω απο τους τοίχους του γραφείου σου, πίσω απο την οθόνη της τηλεόρασης σου? Μια πολη ζωντανη, χωρίς ζωή. Που πήγαν οι άνθρωποι? Που πήγε η αγάπη για ζωη? Που αφήσατε τις ζωές σας????
