Ενα βράδυ, ξάφνου ξύπνησα
Σ'ενα μέρος παράξενο και θλιβερό
Κοιταξα γύρω τρομαγμένη
Μα όλα ήταν άγνωστα και σιωπηλά.

Είδα τα μάτια σου κλειστά και τρομαγμένα
Και κάποια δάκρυα που έσταζαν απο το πρόσωπο σου
Και τότε κατάλαβα,
Hμουν χαμένη μεσα στο όνειρο σου

Γιατί είναι όλα σκοτεινά εδώ?
Σκιές αθόρυβες περνούσαν σαν φαντάσματα
Μια παγωνιά απλονώταν σαν πέπλο σκοτεινό




Υστερα σκέφτηκα για λίγο..χαμογέλασα
Πήρα πινέλα, χρώματα, τα πιο ομορφα τραγούδια
Με ενα σχοινι τους εφιαλτες εδεσα
ζωγράφισα φτερά στα αγγελούδια

Εφτιαξα ήλιους παιδικούς, νότες παραμυθένιες


Και με αστρόσκονη έγραψα στη λίμνη "σαγαπώ"

Κοιμήσου μικρέ άγγελε, και μην φοβάσε πια
Ο εφιάλτης πέρασε, όλα γελούν ξανά
Κι αν με ψάξεις θα με βρείς κρυμμένη στα όνειρά σου
Να κρατάω καθε νύχτα μακρία τα δάκρυα σου

Για τον Αγγελάκα (Νo 2)

To παρακάτω είναι ουσιαστικά φτιαγμένο ή έστω επηρεασμένο από τους τίτλους των τραγουδιών απο τις τρύπες. Αφιερωμένο στον Γιάννη Αγγελάκα, που έχει χαρίσει στην ελληνική ροκ υπέροχα τραγούδια και που ελπίζω να μην ξεπουληθεί κι αυτός όπως τόσοι αλλοι, αλλά να παραμείνει μια ταξιδιαρα ψυχή.

Έφτιαξες χάρτινα τσίρκα σε μια κοντινη αμερική
Εκανες φίλους ακροβάτες και όλους τους δράκους της Γης
Ανετειλες σε μια καινούρια γιορτή
Και στον παράδεισο έψαξες ερωτευμένους σχειζοφρενείς

Καποιο βράδυ πλανέθηκες απο ενα ασχημο όνειρο
Πηρες το τρενο για την πατρίδα που μίσεις
Κι ας μην χωρούσες πουθενά, την μάσκα σου δεν εκρυψες
ακουσες την αγάπη, σαν να ταν η πρώτη φόρα που τη ζεις

Μοναχα προσεξε, μην γινεις κι εσυ οπως οι αλλοι
μην γίνεις τοσο ελαφρυς που χαθεις μεσα στη νυχτα τους
Μην γεμίσεις την καρδιά και το κεφάλι σου χρυσάφι
Και γίνεις κι εσυ ενα παιδί κανονικό, στην αυτοκρατορια των αναπείρων τους