Ρεκβιεμ

Θα θρηνήσω απόψε,

Για τα παιδιά που χάθηκαν
Στην δύνη ενός πολέμου
Για το ματωμένο φεγγάρι
Που χρόνια ψάχνει διαφυγή στ’ αστέρια
Για τους προδομένους έρωτες
Που κρύφτηκαν στον ουρανό ενός καλοκαιριού
Για σένα
Που φοβήθηκες τα λόγια της αγάπης
Για τις ψυχές όλων αυτών
Που χρόνια τώρα σαπίζουν φυλακισμένες σε κελιά

Θα δοξάσω απόψε,

Τους ρομαντικούς αυτόχειρες
Που άφησαν την γη για να γιορτάσουν στο φεγγάρι
Τους ξεχασμένους αγωνιστές
Που χάθηκαν για μια ιδέα
Τους πλανεμένους ταξιδιώτες
Που ακολουθούν μονάχα το φύσημα του ανέμου
Τους μεθυσμένους ποιητές
Που μεθούν με κρασί, στίχους και έρωτα
Τα νεραϊδένια παραμύθια
Που στα όνειρα μου κάθε νύχτα ζωντανεύουν
Όλους αυτούς
Που τις νύχτες ονειρεύονται έναν άλλον κόσμο….

Απλα κατι να αλλαξει

Θελω να ξυπνήσω
Από τον λήθαργο τόσων αιώνων,
Να σηκώσω το πέπλο
Που σιωπηλά μου κρύβει τον κόσμο

Θέλω να νιώσω
Την αλήθεια των ματωμένων εικόνων
Να δώ στην ομίχλη
Την ζωη χαραγμένη στο δρόμο

Θέλω να αγγίξω
Τον βυθό της παγωμένης λίμνης
Να πιω σ’ ένα βράδυ
Το νερό που απ’ τον ηλιο κυλά

Θελω να σπάσω
Την σιωπή της ατέλειωτης γαλήνης
Να δω στο σκοτάδι
Τον οριζοντα να παίρνει φωτιά….

Νυχτερινή περιπλάνηση

Το κόκκινο φεγγάρι απόψε θα ρωτήσω
Μήπως ο έρωτας, χάθηκε στο φώς του
Μήπως η αγάπη έσβησε, στις ματωμένες του ακτίνες
Μήπως η αλήθεια κρύφτηκε, στην σκοτεινή πλευρά του

Την αγριεμένη θάλασσα απόψε θα ρωτήσω
Μήπως η ευτυχία κοιμήθηκε στον ασημένιο αφρό της
Μήπως η ελπίδα πνίγηκε στα πορφυρά της βάθη
Μήπως τα όνειρα ταξίδεψαν μακριά, στα πέρατά της

Κι εσένα, εσένα θα ρωτήσω
Αν ξέρεις ότι η αγάπη πονάει σαν πυρωμένο ξυράφι
Αν ξέρεις το μυστικό των μεθυσμένων παλιάτσων
Αν οι ψυχές των εραστών γίνονται κάποτε αστρόσκονη
Κι αν τελικά αυτός ο κόσμος θα αλλάξει ποτέ…..

Μερικές φορές που με πιάνει μια αγνωστη μελαγχολια

Είναι μια άγνωστη σκια
Ερχεται και με βρίσκει μερικές φορές
Μερικές μοναχικές νύχτες
Με στοιχειώνει και μου κρατά για λίγο συντροφιά
Ζητάει απαντήσεις σε ανύπαρκτες ερωτήσεις
Ζητάει να σβήσει μια φωτιά που δεν έχει ακόμα ανάψει
Ψάχνει γριζα σύννεφα να βρει σε έναν γαλάζιο ουρανό
Ψαχνει αιτίες και λύσεις, αφορμές και εξηγήσεις
Φοβάται φόβους παιδικούς, ανύπαρκτους
Παίζει ζογγλερικά με δάκρυα ξωτικών
Φτιάχνει ιστορίες τρομακτικές
Γκρεμίζει τους πύργους που έχτισα από όνειρα
Σκοτώνει κάθε τι χαρούμενο κι όμορφο
Και μου χαρίζει μια πικρή σταγόνα μελαγχολίας
Πριν φύγει μου αφήνει μονάχα μερικές σκέψεις
Και ίσως κι ένα ποίημα σαν κι αυτό
Και μια υπόσχεση πως θα γυρισει
Και θα γυρίσει. την πιο κρίσιμη στιγμη,
Όταν θα έχω σχεδόν ζαλιστεί από την ευτυχία
Κι αν καμιά φορά αργήσει να με επισκεφτεί
Την νοσταλγώ
Αρχίζω να φοβάμαι μακριά της
Να τη ζητάω, να την ψάχνω
Την αγαπώ και την μισώ αυτή την άγνωστη σκιά.