Η ωρα των νεραιδών

Αυτή η ώρα είναι τόσο όμορφη. Μου θυμίζει εμένα. Αυτή η ώρα που δεν ξέρεις αν είναι πρωί η βράδυ, που τα χρώματα μπερδεύονται, το φώς παίζει με τα σύννεφα, σούρουπο. Χρώματα παράξενα. Το φώς της μέρας αλλάζει σε πορτοκαλί, κόκκινο, μόβ. Μια γλυκιά και όμορφη μελαγχολία. Μια ενδιάμεση κατάσταση . Ο ήλιος βυθίζεται απαλά κ γλυκά μεσα στα σύννεφα κ η νύχτα ρίχνει σιγά το μαύρο της πέπλο για να σκεπάσει όλα αυτά που την μέρα δείχνουν αλλιώς κ έτσι μέσα σε λίγα λεπτά όλα αλλάζουν. Αλλάζουν χρώματα, αλλάζουν όψη. Η μέρα φεύγει η νύχτα έρχεται και κάπου αυτή την ώρα συναντιούνται κ αλληλοσυμπλιρώνονται δημιουργώντας ένα πάρτυ χρωμάτων κ σχημάτων στον ουρανό. Κι εγώ ταξιδεύω κάπου ανάμεσά τους. Αυτή λένε είναι η ώρα που βγαίνουν οι νεράιδες. Γιατί όχι? Είναι τόσο μαγική. Η ώρα των νεραιδών. Ο ήλιος πια έχει χαθεί κι όμως λιγο από το φως του ακόμα τρυγιρίζει στον ουράνο. Σχεδόν νύχτωσε . Σχεδόν χαθήκαν τα χρώματα , όπως χάνονται κάθε νύχτα στην αγγαλιά του ουρανού, μέχρι την επόμενη αυγή που θα ανοιξει την αγγαλιά του για να ξεχυθούν πάλι κ να χρωματίσουν τον κόσμο. Η νύχτα απλώθηκε σχεδόν. Την θέση των πολύχρωμων εικόνων έχουν πάρει μάυρες σκιές, κι ανάμεσά τους κίτρινες μικρές ασήμαντες κουκίδες. Τα φωτα ανάψαν. Προσπαθούν να κάνουν την δουλεια του ήλιου. Να γεννήσουν χρώματα. Νύχτωσε. Πέρασε η ώρα των νεραιδών. Αυτή η ωρα είναι όμορφη, ειδικά οταν είσαι εσύ εδω...