Αντισταθείτε

Μιχάλης Κατσαρός

Η διαθήκη μου

Αντισταθείτε 
σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι 
και λέει : καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ'αυτόν που γύρισε πάλι
και λέει : Δόξα σοι ο Θεός. 
Αντισταθείτε 
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών 
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί 
στην κρατική εκπαίδευση 
στο φόρο 
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ. 
Αντισταθείτε 
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες 
ατέλιωτες τις παρελάσεις 
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν 
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ. 
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται 
μεγάλοι 
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες 
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε 
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι 
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή 
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα 
στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
απο γραφιάδες και δειλούς για το σοφό 
αρχηγό τους. 
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών 
και διαβατηρίων 
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη 
διπλωματία 
στα εργοστάσια πολεμικών υλών 
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια 
στα θούρια 
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους 
στους θεατές 
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς 
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε. 
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την 
 Ελευθερία. 
 (........) 
Και συ λοιπόν 
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις 
απο φωνή
απο τροφή 
απο άλογο 
απο σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος: 
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

Το θέμα είναι να αντισταθείς...στο μυαλό, στη συνείδηση. Το θέμα είναι να μείνεις άθικτος, ανεπηρέαστος. Να μην σε παρασύρει αυτό το αποχαυνωμένο ρεύμα της μάζας. Να μην λησμονήσεις όλα αυτά που πίστευες τόσο καιρό και πάνω από όλα να μην σταματήσεις να βρίσκεις την αλήθεια στη λογική, τη δική σου λογική. Να μην σε πείσουν. Να μην σε διαφθείρουν. Να μην σε αλλάξουν.
 Σε καιρούς δύσκολους σαν κι αυτούς αυτό είναι το πιο σημαντικό. Σε καιρούς σαν κι αυτούς ο κόσμος γίνεται ευάλωτος, εύπιστος, καθοδηγούμενος σαν μικρό παιδί. Σε καιρούς σαν κι αυτούς ο κόσμος γίνεται όλος μια ενιαία μάζα που ζητάει μόνο δύο πράγματα:  Έναν υπαίτιο και έναν σωτήρα. Κινείται στα τυφλά με μια μανιώδης ανάγκη για εκδίκηση  και μια άλλη για σωτηρία. Οι εχθροί τους γίνονται ξαφνικά σωτήρες και η μάζα τους ακολουθεί πιστά. Οι άνθρωποι-πρόβατα γίνονται άνθρωποι-αγρίμια έτοιμοι να κατασπαράξουν με μανία οτιδήποτε μπορεί να ευθύνεται για την κατάσταση αυτή. Οι συνειδήσεις αλλάζουν, η ανθρώπινη αλληλεγγύη χάνεται, όλα κυριεύονται από την ανάγκη της επιβίωσης και της απόδοσης δικαιοσύνης. Το παράλογο κυριαρχεί σε κάθε πρόταση. Ο φόβος παίρνει άλλες διαστάσεις, γίνεται ένας απροσδιόριστος φόβος για τα πάντα. Η μάζα έχει πειστεί. Πλέον δεν κοιτάει το δέντρο αντί για το δάσος. Μετά την πυρκαγιά πιστεύει ότι έφταιγε το δάσος που ήταν εκεί.

Live disappointment

Έχοντας μόλις γυρίσει από ένα live, και όχι οποιοδήποτε live άλλα ενα live που περίμενα καιρό, και έχοντας πάρα πολύ καιρό να πάω σε μεγάλη συναυλία θέλω να γράψω μερικά (κρα) σχόλια για τις συναυλίες γενικότερα.

Καταρχήν να μιλήσω για τις δύο μεγαλύτερες αδικίες στα live:
1ον Το να είσαι κοντός είναι η κατάρα των συναυλιών. Δεν αναφέρω καν ότι δεν βλέπεις τη σκηνή, αφού δεν βλέπεις ουτε την γιγαντοθώνη! Περνάς όλη τη συναυλία μαθαίνοντας απέξω τα μπλουζάκια των μπροστινών, προσπαθώντας να βρεις κάποια οπτική τρύπα που να φαίνεται μια γωνίτσα της οθόνης και τρόγωντας και καμια ιδρωμένη μασχάλη στο πρόσωπο που και που. Η μόνη λύση είναι το τηλεσκόπιο των υποβρυχίων.
2ον Γιατί οι άντρες να μπορούν να βγάλουν τις μπλούζες τους και οι γυναίκες όχι; Κάνει τόση ζέστη, βλέπεις τον τύπο μπροστά με την μπλούζα στον αέρα σαν λάβαρο και ζηλεύεις που δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο.

Τώρα, όντας στη δυσάρεστη θέση να απογοητευτώ από τη συναυλία που τόσο περίμενα, παρατήρησα τα εξείς στοίχεια που υποδυκνύουν μια αποτυχημένη ή τουλάχιστον κατά την προσωπική σου άποψη απογοητευτική συναυλία. Αν λοιπόν κατα τη διάρκεια μιας συναυλίας συμβούν κάποια ή όλα από τα παρακάτω γεγονότα κάτι δεν πάει κάλα:

Και δυστυχώς μου συνέβησαν όλα....

1) Ενώ παίζει κανονικά το συγκρότημα συζητάς με την παρέα σου για άσχετα εντελώς θέματα. Ειδικά όταν πιάσετε θέματα σχολής, μαθημάτων, δουλειάς κλπ τότε τα πράγματα είναι πολύ άσχημα.

2) Καταφέρνεις να στρίψεις και να καπνίσεις τουλάχιστον 3 ολόκληρα τσιγάρα, ενώ είσαι αρκετά μπροστά στην αρένα και όχι όταν παίζει μπαλάντες...

3) Βγάζεις μια σακούλα πατάτακια και αρχίζεις να την μοιράζεσαι με την παρέα σου...και όχι επειδή πεινάτε...

4) Χασμουρίεσαι τουλάχιστον 4 φορές, χωρίς να είσαι όντως κουρασμένος.

5) Παρατηρείς άλλα πράγματα (τον κόσμο γύρω σου, το ύψος των κάγκελων, τις κερκίδες) αντί για το συγκρότημα.

6) Απαντάς σε μηνύματα και σηκώνεις τηλέφωνα χωρίς να σε ενοχλεί ή να σε αποσπά.

Είναι κρίμα, όταν είσαι άτομα που δεν έχει τις συναυλίες σαν σπορ, να πηγαίνεις σε ένα live που περίμενες τουλάχιστον 6 μήνες και τελικά να φεύγεις με μια  γέυση απογοήτευσης...Το επόμενο αγαπημένο συγκρότημα που θα έχω την τύχη να δω, ελπίζω να είναι καλύτερο επί σκηνής.